Rano zjeżdżamy z Hajkiem do Erewania. Musimy przygotować się do wizyty w Iranie. Zadanie wydaje się proste – wybieramy pieniądze, zmieniamy na dolary i łapiemy jakiś autobus. Z kasą idzie średnio. Udaje nam się wybrać większość pieniędzy, ale resztę będziemy musieli załatwić gdzieś na prowincji, po drodze do granicy z Iranem. Idziemy z pełnymi plecakami na główny dworzec Autobusowy w Erewaniu. Okazuje się że z tego dworca nie dostaniemy się do Meghri –miejscowości graniczącej z Iranem. Trzeba się udać na jakiś alternatywny dworzec. Znowu idziemy w upale z pełnymi plecakami. Gdy dochodzimy okazuje się że następny autobus odjeżdża dopiero we wtorek. Ale nie ma problemu. Wokół jest mnóstwo taksówkarzy chętnych do pomocy. Co za przemili ludzie. Za jedyne 40$ od osoby dowiozą nas pod samą granicę. Ja mam na to wywalone ale Cin dostaje szału. To pewnie z głodu ;). Nie jedliśmy od rana. Odpędza taksiarzy i zaczyna działać. Przypomina mi się, że nasza książka-przewodnik mówi codziennych autobusach do Sisian, miasteczka w stronę granicy z Iranem. Mamy jeszcze pół godziny żeby dostać się z powrotem na dworzec główny. Niestety trzeba będzie wziąć taksówkę. Twardo negocjujemy i w końcu wsiadamy do małego samochodziku biorąc nasze plecaki na kolana. Jest ciasno, ale po raz kolejny zwyciężyliśmy z naciągaczami. Na dworcu znajdujemy autobus, strasznie zatłoczony, nie wiadomo czy będzie można wziąć nasze plecaki do środka. Na szczęście udaje się bo nie zgłasza się jeden z pasażerów. Jedziemy trzy godziny w ciasnej marszrutce. Trudno o sen w takim upale ale przynajmniej przemieszczamy się w stronę upragnionego Iranu. Wysiadamy w Sisian, znowu obskakują nas taksiarze. Uciekamy przed nimi do mniej ciekawej części miasta zaczynają się nami interesować jakieś miejscowe chłopaki. Bez spiny odpowiadamy na wszystkie pytania ale chcemy się ewakuować. Idziemy w przeciwną stronę i nagle doznajemy olśnienia – HOTEL – prawdziwy hotel, zrobiony po europejsku i bardzo tani. Wspominano coś o nim w przewodniku ale nie chciało mi się wierzyć że wygląda aż tak pięknie. Na mieście okazuje się, że nie jest to taka dziura jak się spodziewaliśmy. Miejscowi ludzie przechadzają się po bulwarze, przez szybę restauracji udaje nam się podejrzeć wesele, jest przyjemnie i uzdrowiskowo. Nie doceniliśmy tego miejsca, pewnie przez poranny nastrój. Po spacerze szybka kolacja, piwko i spać. Rano jedziemy do Iranu, wcześniej postaramy się odwiedzić Zorac Karer - megalityczne struktury ułożone z kamieni. Niektórzy nazywają je Armeńskim Stonehenge.
